старуватий
СТАРУВАТИЙ, а, е. Який має ознаки старої людини, не зовсім старий (у 1, 3 знач.). Просто проти дверей на низенькому стільчикові сиділа Василина Лойко, старувата жінка з брезклим обличчям (Добр., Тече річка.., 1961, 42); Покрівля.. старувата, злягла, зеленим мохом узялася на північному причілку (Цюпа, Назустріч.., 1958, 387).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | старуватий | старувата | старувате | старуваті |
Родовий | старуватого | старуватої | старуватого | старуватих |
Давальний | старуватому | старуватій | старуватому | старуватим |
Знахідний | старуватий, старуватого | старувату | старувате | старуваті, старуватих |
Орудний | старуватим | старуватою | старуватим | старуватими |
Місцевий | на/у старуватому, старуватім | на/у старуватій | на/у старуватому, старуватім | на/у старуватих |