приглухуватий
ПРИГЛУХУВАТИЙ, а, е, розм. Те саме, що глухуватий 1. При столі.. сидять старий Гільзе, його стара жінка, сліпа й приглухувата, її син Готліб і невістка (Л. Укр., IV, 1954, 245); * Образно. - Скільки на світі емоційно приглухуватих чи й зовсім глухих, і ти, о святе мистецтво, не можеш достукатись в бетонові бункери їхніх душ (Гончар, Циклон, 1970, 150).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | приглухуватий | приглухувата | приглухувате | приглухуваті |
Родовий | приглухуватого | приглухуватої | приглухуватого | приглухуватих |
Давальний | приглухуватому | приглухуватій | приглухуватому | приглухуватим |
Знахідний | приглухуватий, приглухуватого | приглухувату | приглухувате | приглухуваті, приглухуватих |
Орудний | приглухуватим | приглухуватою | приглухуватим | приглухуватими |
Місцевий | на/у приглухуватому, приглухуватім | на/у приглухуватій | на/у приглухуватому, приглухуватім | на/у приглухуватих |