накурений
НАКУРЕНИЙ, а, е. 1. Дієпр. пас. мин. ч. до накурити1; // накурено, безос. присудк. сл. Накурено [у хаті] так, що дихати важко було; страшенно смерділо горілкою... (Мирний, І, 1949, 410); Повна хата людей, накурено дуже (Головко, II, 1957, 227).
2. у знач. прикм. Наповнений тютюновим димом. У малесенькій накуреній кімнаті читав [Улас] уголос про хороброго капітана Гранта (Тют., Вир, 1964, 49).
ВІДМІНОК | ЧОЛ. РІД | ЖІН. РІД | СЕР. РІД | МНОЖИНА |
---|---|---|---|---|
Називний | накурений | накурена | накурене | накурені |
Родовий | накуреного | накуреної | накуреного | накурених |
Давальний | накуреному | накуреній | накуреному | накуреним |
Знахідний | накурений, накуреного | накурену | накурене | накурені, накурених |
Орудний | накуреним | накуреною | накуреним | накуреними |
Місцевий | на/у накуреному, накуренім | на/у накуреній | на/у накуреному, накуренім | на/у накурених |